هفتادو دورکعت دلدادگی
حضرت حق،دوست چهره ها نیست، دوست دل هاست.آن هم ،نه هردلی،دل های راست:
"یا حبیب قلوب الصادقین!"
آن دل که صادق نیست،عاشق نیست.
دل های راست قرارگاه عاشقی است!...
***
بلاجویان،جز در "خدا"،آرام نمی گیرند.
زبان ِ سرخ، سرسبزترین زبانه دنیاست، و شهیدان_این خالصانه ترین سلاله ی خاک_عاقل ترین عاشقان ِ جهانند!...
به این تک و دوها_که ما داریم_به جایی نمی شود رسید.
"آرامش "،محصول این ها نیست،چیز دیگری است.
دنیا، منزل نیست، راه است.راهی ،برای رفتن و رسیدن.
هردری را، کلیدی است، و"شهادت" کلیدترین کلید، برای بازگشایی
همه درها و دل ها و دیده ها....
اگر شهادت نبود، دست ِ دین، به جایی نمی رسید!
****
غبار راه، نگاه آدم را، کور می کند.
دنیا ، دلمشغولی ِ خاکیانه ی آدمی است.دنیا را نمی شود تمام کرد.
دنیای هرکسی را، با عمرش ، تمام می کنند!
اما_ در نگاه ِ دوستان خدا_ همه چیز، چیز دیگری است، درنگاه ِ راهیانه ی یاران، همه زیباست، و بد دیدن، عین ِ بی وفایی و کافری!...
بهشتیان، پرنده های دست آموز ِ خدایند.
وجز بر شاخه ها و شانه های دیدار، در آمدن و بر نشستن، نمی دانند.
دنیا، اگر هم که زندان است، برای دوستان نیست که یاران، در قبیله ی بندگان و نزدیکان اند، و نه ، از قبیل ِ پای بندان و زندانیان!...
***
بهشت ، چه گونه است؟! بهشت کجاست؟!...
اگر بهشت از جنس ِ "مکان" است، پس چرا" ماه رمضان"را، قطعه ایی از آن می دانند؟ و اگر از جنس "زمان " است، پس چرا پهنه اش را، به پهنای "آسمان ها و زمین" می خوانند؟!(عرضها، کعرض السماوات و الارض....)
بهشت،" زمان" و "مکان" نیست، "اِمکان" است.
آدم را، به بهشت نمی برند، ادم بهشتی می شود!
بهشت، از مقوله ی "رفتن" نیست، از مقوله ی"شدن " است.
و آنان که بهشتی می شوند، هرجای هم که باشند، بهشتی اند و بهشت آفرین!
"بهشت"، مجمع ِ دلدادگی هاست،
و "دوزخ"، مجموعه ی وادادگی ها!...
تا دیدار و گفتار بعد
یاحق
